ΑΡΘΡΟ του Διευθυντή του e-Volos.gr Αντώνη Κουμιώτη
ΝΑΙ - ΝΑΙ, η Αριστερά φέρει τις δικές της ευθύνες για το κατάντημα η ΕΛΛΑΣ. Ένας σωστός Τιτανικός, που χτυπημένος εκ των έσω πάνω στο χρηματοοικονομικό παγόβουνο των καιρών μας, δείχνει να έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Μπορεί να μην είναι ώρες αυτές που μας απομένουν, μπορεί όντως να μην έχουμε κυβερνήτη, όπως το θρυλικό σκάφος και μάλιστα με τσαγανό, η Αριστερά ωστόσο θυμίζει χαρακτηριστικά την ορχήστρα γνωστού πλοίου που βρέθηκε τελικώς στον βυθό.
ΣΕ ΚΡΕΣΕΝΤΟ και μάλιστα φάλτσο, για σκληρά νεύρα, έχουν επιδοθεί τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία, όπως και η θρυλική ορχήστρα, προσπαθούν απλά να διατηρήσουν υψηλά το ηθικό των πολιτών. Εκείνων των πολιτών που έχουν ήδη αρχίσει να πνίγονται στις κατώτερες καμπίνες της αστικής ελληνικής κοινωνίας. Στο Αιγάλεω, στο Περιστέρι, στον Κολωνό, στη Νέα Ιωνία Βόλου και πάει λέγοντας.
ΚΑΙ ΑΝ, λέμε άν, ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί την συνένωση, που η Αλέκα Παπαρήγα δεν αποδέχεται και ο Φώτης Κουβέλης προς στιγμήν πολιτικά χλευάζει, τότε τί να υποθέσουμε; Ότι ακόμα και τώρα, την ύστατη στιγμή, την στιγμή δηλαδή που οι λαϊκές μάζες ασφυκτιούν και καταρρέουν, μην μπορώντας να αναπνεύσουν πλέον κάτω από τον μολυσμένο αέρα του κατεστημένου, μέρος του οποίου αποτελούν, δυστυχώς ή ευτυχώς και τα κόμματα της Αριστεράς, αυτά ή καλύτερα οι ηγεσίες των, κωφεύουν, προσπαθώντας καθείς να διατηρήσει την θέση και το αξίωμα, που έχει ορίσει το ίδιο το σύστημα γι' αυτόν;
ΣΙΓΟΥΡΑ όλα αυτά είναι σημεία των καιρών. Και ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα παρουσιάσει όπως ακριβώς προκύπτουν από την συμπεριφορά και την δράση του καθενός. Και θα είναι ιδιαίτερα αυστηρός, ανάθεμα, έναντι όλων αυτών που καιροσκοπούν και συνεχίζουν επάνω στην καμπούρα του σύγχρονου νεοέλληνα Κασσίδη.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ υπάρχουν στελέχη σε αυτή την Αριστερά, τα οποία δρουν με ανιδιοτέλεια, τα οποία μπορούν να ηγηθούν της θεάρεστης συνεργασίας ή συνένωσης ή συστράτευσης, όπως θέλετε χαρακτηρίστε το.
ΤΟ ΘΕΜΑ έγκειται στην τόλμη και αυτό γιατί το πρόβλημα εντοπίζεται στο τί θα συμβεί εάν... Και εδώ είναι πλέον η ουσία, που πρέπει να προβληματίσει την Αριστερά και να την οδηγήσει στο να θέσει η ίδια το τολμηρό ερώτημα: Μπορούμε να κυβερνήσουμε;
ΑΥΤΟ είναι και το κομβικό σημείο κατά πως διαπιστώνουμε, στο οποίο η Αριστερά βρίσκει αδιέξοδο. Γιατί η ελληνική Αριστερά, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, δεν γαλουχήθηκε ως παράγοντας εξουσίας σ' αυτό τον τόπο. Ναι, πολλές φορές και γι' αυτό δεν είναι υπερήφανα τα στελέχη της, χρησιμοποιήθηκε από την εξουσία και μάλιστα στον ρόλο του γνωστού αμορτισέρ, ωστόσο οι καιροί άλλαξαν, έγιναν ξεδιάντροποι, όπως ακριβώς και η οικονομικοκοινωνικοπολιτική συγκυρία, που δεν θα συγχωρήσει πισωγυρίσματα, τα οποία έχουν αρχίσει να διαφαίνονται δυστυχώς στον ορίζοντα.
ΝΑΙ, ίσως να ζούμε στον αστερισμό του τέλους μιας ολάκερης εποχής και η ανάγκη για αλλαγή των συσχετισμών να φαντάζει ιδανική. Κατά πόσο όμως η Αριστερά είναι έτοιμη, κάτω ακόμα και από τις πιο αιρετικές πρωτοβουλίες, να κάνει το μεγάλο βήμα προς την επιθυμητή από όλους αλλαγή πλεύσης και "εκσυγχρονισμού";
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, εάν το επιδιώξει, μπορεί και θα έχει τεράστια απήχηση στις μάζες, μπορεί και θα καταφέρει την ανατροπή, μπορεί και θα επιφέρει την αλλαγή, ως προς την εξουσία. Το θέμα είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ. Και τούτο είναι ξεκάθαρο. Τούτο είναι πασιφανές. Τούτο είναι κάτι που μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα ακόμα και ένα μικρό παιδί, που μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις διαφορές μεταξύ των συμπεριφορών των ανθρώπων.
ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ λοιπόν ιστορικής ευθύνης για την Αριστερά, έστω και αν χρειαστεί να ξεράσει την ίδια της την μήτρα...!!!
ΝΑΙ - ΝΑΙ, η Αριστερά φέρει τις δικές της ευθύνες για το κατάντημα η ΕΛΛΑΣ. Ένας σωστός Τιτανικός, που χτυπημένος εκ των έσω πάνω στο χρηματοοικονομικό παγόβουνο των καιρών μας, δείχνει να έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Μπορεί να μην είναι ώρες αυτές που μας απομένουν, μπορεί όντως να μην έχουμε κυβερνήτη, όπως το θρυλικό σκάφος και μάλιστα με τσαγανό, η Αριστερά ωστόσο θυμίζει χαρακτηριστικά την ορχήστρα γνωστού πλοίου που βρέθηκε τελικώς στον βυθό.
ΣΕ ΚΡΕΣΕΝΤΟ και μάλιστα φάλτσο, για σκληρά νεύρα, έχουν επιδοθεί τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία, όπως και η θρυλική ορχήστρα, προσπαθούν απλά να διατηρήσουν υψηλά το ηθικό των πολιτών. Εκείνων των πολιτών που έχουν ήδη αρχίσει να πνίγονται στις κατώτερες καμπίνες της αστικής ελληνικής κοινωνίας. Στο Αιγάλεω, στο Περιστέρι, στον Κολωνό, στη Νέα Ιωνία Βόλου και πάει λέγοντας.
ΚΑΙ ΑΝ, λέμε άν, ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί την συνένωση, που η Αλέκα Παπαρήγα δεν αποδέχεται και ο Φώτης Κουβέλης προς στιγμήν πολιτικά χλευάζει, τότε τί να υποθέσουμε; Ότι ακόμα και τώρα, την ύστατη στιγμή, την στιγμή δηλαδή που οι λαϊκές μάζες ασφυκτιούν και καταρρέουν, μην μπορώντας να αναπνεύσουν πλέον κάτω από τον μολυσμένο αέρα του κατεστημένου, μέρος του οποίου αποτελούν, δυστυχώς ή ευτυχώς και τα κόμματα της Αριστεράς, αυτά ή καλύτερα οι ηγεσίες των, κωφεύουν, προσπαθώντας καθείς να διατηρήσει την θέση και το αξίωμα, που έχει ορίσει το ίδιο το σύστημα γι' αυτόν;
ΣΙΓΟΥΡΑ όλα αυτά είναι σημεία των καιρών. Και ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα παρουσιάσει όπως ακριβώς προκύπτουν από την συμπεριφορά και την δράση του καθενός. Και θα είναι ιδιαίτερα αυστηρός, ανάθεμα, έναντι όλων αυτών που καιροσκοπούν και συνεχίζουν επάνω στην καμπούρα του σύγχρονου νεοέλληνα Κασσίδη.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ υπάρχουν στελέχη σε αυτή την Αριστερά, τα οποία δρουν με ανιδιοτέλεια, τα οποία μπορούν να ηγηθούν της θεάρεστης συνεργασίας ή συνένωσης ή συστράτευσης, όπως θέλετε χαρακτηρίστε το.
ΤΟ ΘΕΜΑ έγκειται στην τόλμη και αυτό γιατί το πρόβλημα εντοπίζεται στο τί θα συμβεί εάν... Και εδώ είναι πλέον η ουσία, που πρέπει να προβληματίσει την Αριστερά και να την οδηγήσει στο να θέσει η ίδια το τολμηρό ερώτημα: Μπορούμε να κυβερνήσουμε;
ΑΥΤΟ είναι και το κομβικό σημείο κατά πως διαπιστώνουμε, στο οποίο η Αριστερά βρίσκει αδιέξοδο. Γιατί η ελληνική Αριστερά, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, δεν γαλουχήθηκε ως παράγοντας εξουσίας σ' αυτό τον τόπο. Ναι, πολλές φορές και γι' αυτό δεν είναι υπερήφανα τα στελέχη της, χρησιμοποιήθηκε από την εξουσία και μάλιστα στον ρόλο του γνωστού αμορτισέρ, ωστόσο οι καιροί άλλαξαν, έγιναν ξεδιάντροποι, όπως ακριβώς και η οικονομικοκοινωνικοπολιτική συγκυρία, που δεν θα συγχωρήσει πισωγυρίσματα, τα οποία έχουν αρχίσει να διαφαίνονται δυστυχώς στον ορίζοντα.
ΝΑΙ, ίσως να ζούμε στον αστερισμό του τέλους μιας ολάκερης εποχής και η ανάγκη για αλλαγή των συσχετισμών να φαντάζει ιδανική. Κατά πόσο όμως η Αριστερά είναι έτοιμη, κάτω ακόμα και από τις πιο αιρετικές πρωτοβουλίες, να κάνει το μεγάλο βήμα προς την επιθυμητή από όλους αλλαγή πλεύσης και "εκσυγχρονισμού";
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, εάν το επιδιώξει, μπορεί και θα έχει τεράστια απήχηση στις μάζες, μπορεί και θα καταφέρει την ανατροπή, μπορεί και θα επιφέρει την αλλαγή, ως προς την εξουσία. Το θέμα είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ. Και τούτο είναι ξεκάθαρο. Τούτο είναι πασιφανές. Τούτο είναι κάτι που μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα ακόμα και ένα μικρό παιδί, που μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις διαφορές μεταξύ των συμπεριφορών των ανθρώπων.
ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ λοιπόν ιστορικής ευθύνης για την Αριστερά, έστω και αν χρειαστεί να ξεράσει την ίδια της την μήτρα...!!!
