Μιλώντας στον δημοσιογράφο Αντώνη Κουμιώτη, σε μία συνέντευξη καταφανώς διαφορετική, μίλησε για όλους, από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, όπως τα χαρακτήρισε, μέχρι και την επιλογή του να δεχθεί την πρόταση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου τον Οκτώβρη του '93 και να γίνει υπουργός Πολιτισμού και την ανυπαρξία χώρου στις μέρες μας για σοσιαλιστικό κόμμα.
"Από την μεταπολίτευση και μετά δέχθηκα πολλές προτάσεις από τα κόμματα της αριστεράς και από το τότε ΠΑΣΟΚ, το οποίο βεβαίως δεν έχει καμία σχέση με το τώρα ΠΑΣΟΚ. Ήταν ένα κόμμα όντως σοσιαλιστικό, γιατί ήταν τέτοιες οι εποχές και τέτοιος ο ηγέτης του τότε. Και έλεγα μονίμως όχι, γιατί ναι μεν ήμουν πολιτικοποιημένος, πλην όμως θεωρούσα ότι η δουλειά μου είναι η μουσική 100%. Το 1993 δέχθηκα την πρόταση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου για να μπω τρίτος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, τιμητική θέση.
Του απάντησα αρνητικά και μου ζήτησε με περιέργεια να ειδωθούμε, λέγοντας μου ότι εδώ υπάρχει μια λίστα χιλιάδων προσωπικοτήτων που εκπληπαρούν για μια θέση στο Επικρατείας και 'σεις μου είπατε όχι. Και του απάντησα ότι για να μην σας περάσει από το μυαλό ότι αποφεύγω να εκτεθώ, βάλτε με... -γιατί τότε τον συμπαθούσα πάρα πολύ και θεωρούσα πολύ αυτό που είχε γίνει στο ειδικό δικαστήριο μεταξύ της αριστεράς και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- ...βάλτε 12ο, δηλαδή μη εκλόγιμο. Αυτό του έκανε τρομερή εντύπωση και δεδομένου ότι εγώ τότε είχα μια πολύ επιτυχή πορεία ως καλλιτεχνικός διευθυντής ενός σπουδαίου φεστιβάλ, του φεστιβάλ Πάτρας, καθώς και του Μεγάρου Μουσικής στην εκκίνησή του, μου έκανε την πρόταση για το υπουργείο Πολιτισμού.
Είναι αλήθεια ότι επί 50 μέρες, ξυπνούσα το πρωί και έλεγα 51% ναι και 49% όχι, την επόμενη ημέρα 51% όχι, 49% ναι. Έφτασε λοιπόν κάποια μέρα, 5 μέρες πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου του '93, όπου με πήρε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, λέγοντάς μου δεν μπορώ να σας περιμένω, κερδίζουμε τις εκλογές την Κυριακή και θέλω να κάνω το υπουργικό μου συμβούλιο... Και του είπα ένα αχνό ναι, το οποίο μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, το είχα ήδη μετανιώσει.
Το ναι που είχα πει τότε στο ΠΑΣΟΚ είχε να κάνει αφενός με την εκτίμηση στο πρόσωπο του Ανδρέα και αφετέρου στην τότε ιδιοσυστασία του ΠΑΣΟΚ. Φεύγοντας τον Γενάρη του '96, εγώ είμαι που δήλωνα, από τότε, ότι δεν ασχολούμαι ξανά. Όχι γιατί το μετάνιωσα, γιατί τότε κάναμε σοβαρές παρεμβάσεις στον Πολιτισμό, αλλά γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό ήταν μια παρένθεση, γιατί η δουλειά μου είναι η μουσική... Από εκεί και πέρα, από το '95, '96 και έπειτα, δεν υπάρχει χώρος για σοσιαλιστικό κόμμα. Αυτή τη στιγμή έχουμε δύο παραλλαγές του ίδιου πράγματος, με το όνομα ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία...".
Σχολιάζοντας την οικονομική κρίση, τόνισε: "Το μοναδικό καλό της κρίσης είναι ότι πάρα πολλοί σκέφτηκαν τί είδους τρόπους ζωής δημιουργούσε η πλαστή ευμάρεια και πώς ακριβώς πρέπει κανείς να ζει την ζωή του...".
Μίλησε όμως και για τον ρόλο των Μέσων Ενημέρωσης στην προβολή του υπαρκτού πολιτισμού, λέγοντας:
"Χρειάζεται μία τεράστια κουβέντα για το ποιός ήταν ο ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ή εξαπάτησης και κυρίως του ηλεκτρονικού Τύπου, δηλαδή της τηλεόρασης. Γιατί έκαναν αυτά που έκαναν. Και κυρίως τί έκαναν. Νομίζω ότι ο ηλεκτρονικός Τύπος, κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του '90, άρχισε να προβάλλει με φανατικό τρόπο το εμπορευματοποιημένο, τυποποιημένο life & style τραγούδι. Σα να μην υπήρχε τίποτε άλλο. Σα να ξέχασαν όλη εκείνη την αλυσίδα που ξεκινάει από τους Τσιτσάνη, Χατζηδάκη, Θεοδωράκη και καταλήγει στη Μόνικα...".
Στο συμπερασματικό τέλος ερώτημα του Αντώνη Κουμιώτη, ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας καλλιτέχνης, που είναι αποδεκτός από την Αριστερά, χωρίς ποτέ να υπηρετήσει το στρατευμένο τραγούδι, κάτι που έκαναν ακόμα και ορισμένοι εξ' αυτών που ευεργετήθηκαν ερμηνεύοντας Καββαδία σε μελωποίησή του, απάντησε με νόημα "Δεν θέλω να το σχολιάσω".
